แลกเปลี่ยน
เจนกำลังใคร่ครวญคำถามหนึ่งที่ทำให้เธอกลัว นั่นคือ เธอควรจะเขียนหนังสือสักเล่มหรือไม่ เจนชอบเขียนบทความและไปบรรยายตามที่ต่างๆ แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าพระเจ้าอยากให้เธอทำมากกว่านั้น “ฉันถามพระเจ้าว่าพระองค์ต้องการให้ฉันเขียนหนังสือหรือไม่” เจนขอการทรงนำจากพระเจ้า เจนคิดว่าพระเจ้าอาจจะอยากให้เธอเขียนหนังสือเรื่องที่พระองค์ช่วยสามีของเธอจากการเสพติดภาพลามกและชีวิตแต่งงานของทั้งสอง แต่เธอก็ไม่แน่ใจเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาอับอาย เจนจึงอธิษฐานและถามเคร็ก สามีของเธอว่า “เรามาเขียนหนังสือเรื่องนี้ด้วยกันดีไหม” เขาตกลง
อยู่ใกล้ๆ
ครั้งหนึ่งเพื่อนของฉันมีปัญหาครั้งใหญ่ในชีวิตและในครอบครัว ฉันบอกเธอว่าฉันไม่รู้จะปลอบใจเธออย่างไรดี เธอมองมาที่ฉันและบอกว่า “แค่อยู่ใกล้ๆ ก็พอ” ฉันจึงอยู่เป็นเพื่อนเธอ หลังจากนั้นเราได้เริ่มต้นคุยกันเรื่องความรักของพระเจ้า
ทำอย่างเต็มที่
ซีเอส.ลูอิส เคยเป็นทหารในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 เขาจึงเข้าใจความกดดันในภาวะสงครามเป็นอย่างดี ต่อมาในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เขาได้บรรยายถึงความทุกข์ยากที่เกิดกับทหารในช่วงสงครามผ่านทางวิทยุกระจายเสียงว่า “ทหารในสงครามต้องเผชิญกับความทุกข์ยากลำบากทุกรูปแบบที่เราหวาดกลัว ไม่ว่าจะเป็นการบาดเจ็บล้มตาย ความเป็นอยู่ที่ต้องอดทนต่อความหนาว ความร้อน ความหิว ความกระหาย กระทั่งการตกเป็นเชลยถูกใช้แรงงานอย่างหนัก ถูกทำให้อับอาย ถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรม ถูกใช้อำนาจโดยมิชอบ และถูกแยกจากคนที่รัก”
สดุดีพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์
ในปี 2005 โอปร่า วินฟรีย์ ได้เป็นผู้อ่านคำสดุดีไว้อาลัยโรซ่า พาร์คส หญิงผิวดำชาวอเมริกัน วีรสตรีผู้เรียกร้องสิทธิเท่าเทียมกันในอเมริกา เพราะในปี 1955 เธอผู้นี้เคยปฏิเสธที่จะเสียสละที่นั่งในรถโดยสารให้กับชายผิวขาว โอปร่ากล่าวว่า “ฉันมักคิดเสมอว่าในสมัยนั้นการที่โรซ่าไม่ยอมสละเก้าอี้ตัวนั้น เธอต้องแลกกับอะไรบ้าง โรซ่าทำโดยไม่ได้คิดถึงตัวเองและช่วยให้ชีวิตของเราทุกคนดีขึ้น”
วิธีของฉัน
หนุ่มน้อยสองคนกำลังเล่นเกมโดยใช้ไม้และเชือก สักพักเด็กชายที่โตกว่าก็พูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสียว่า “นายเล่นไม่ถูก นี่เกมของฉันนายต้องเล่นแบบของฉันสิ ฉันไม่ให้นายเล่นต่อแล้ว!” นิสัยอยากทำอะไรตามใจตัวเองนั้นเริ่มกันตั้งแต่เด็กเลยทีเดียว
น้ำตาวัยรุ่น
ผมรู้สึกประทับใจที่ได้เห็นความเมตตาสงสารของเด็กวัยรุ่น 4 คน ที่มีต่อชายไร้บ้านวัย 20 กว่าๆ ขณะที่เรานั่งอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองอลาสก้า วัยรุ่นกลุ่มนี้ตั้งใจฟังชายไร้บ้านพูดถึงสิ่งที่เขาเชื่อ และพวกเขาพยายามประกาศพระกิตติคุณกับชายคนนี้อย่างนุ่มนวล อธิบายถึงความหวังที่เขาจะได้รับในพระเยซูคริสต์ด้วยความอ่อนโยน แต่น่าเสียใจที่ชายคนดังกล่าวปฏิเสธข่าวประเสริฐนั้น
ตั้งชื่อ
แต่ละครอบครัวก็มักจะมีเรื่องเล่าของตัวเอง ส่วนของครอบครัวผมเกี่ยวกับที่มาของชื่อผม เมื่อตอนที่พ่อแม่ของผมแต่งงานกันไม่นาน ทั้งสองตกลงกันไม่ได้ว่าจะตั้งชื่อลูกชายคนแรกว่าอะไร แม่อยากให้ลูกชายใช้ชื่อตามพ่อ แต่พ่อไม่อยากใส่คำว่า “จูเนียร์” ลงไปในชื่อลูก หลังจากพูดคุยกันอยู่นาน ท่านก็ได้ข้อสรุปว่า ถ้าลูกเกิดมาตรงกับวันเกิดของพ่อ จะตั้งชื่อตามพ่อ ไม่น่าเชื่อเลยที่ผมเกิดวันเดียวกับพ่อจริงๆ จึงเป็นที่มาว่าผมชื่อเหมือนพ่อและมีคำว่า “จูเนียร์” อยู่ในชื่อผมด้วย
ใจใหม่
ต้นทศวรรษที่ 1970 ในกานา มีโปสเตอร์ชื่อว่า “ใจของมนุษย์” ติดตามผนังและป้ายประกาศในที่สาธารณะ ภาพหนึ่งเป็นภาพสัตว์เลื้อยคลานทุกประเภท ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของสิ่งชั่วร้ายและน่ารังเกียจ อัดแน่นอยู่ในภาพวาดรูปหัวใจที่มีศีรษะเป็นชายสีหน้าไม่มีความสุข อีกภาพหนึ่งเป็นภาพใจที่สะอาดและสงบและใบหน้าชายที่มีความสุข คำบรรยายใต้ภาพเขียนว่า “สภาพจิตใจของคุณเป็นอย่างไร”
คนอย่างเรา
ปลายศตวรรษที่19 วิลเลียม แคร์รี่รู้สึกถึงการทรงเรียกให้เป็นมิชชันนารีในอินเดียเพื่อประกาศข่าวประเสริฐของพระเยซู ศิษยาภิบาลรอบตัวเขาต่างเยาะเย้ยว่า “พ่อหนุ่ม ถ้าพระเจ้าต้องการช่วยอินเดีย พระองค์จะทรงทำโดยไม่ต้องพึ่งความช่วยเหลือของเรา” พวกเขาลืมเรื่องการเป็นหุ้นส่วนไป สิ่งที่พระเจ้าทรงทำในโลก มีน้อยมากที่ไม่ได้ทำผ่านคนอย่างเรา
